Çok güzel bir kapak içinde, iki bölümden oluşan bir roman.
1900 lerin başı. Anadolu, Yozgat civarından İstanbul’a oradan yeniden Yozgat’a köye dönüş. Şeyhinin, hamisinin vefatını takiben gördüğü rüya ve derin hallerin, hocasının sözlerinden aldığı duygu ve işaretlerle yeniden yola çıkış. Uzun çöl geceleri, gündüzün yakıcı sıcaklığı; Suriye, Halep, Şam manzaraları. Ve ulaştığı menzildeki vardığı sonuç…
Kitap iki bölümden oluşuyor:
Sinan’ın hayatının anlatıldığı, bu hayatın tekke ve zaviyelerin kapanış dönemine kadar olan kısmı. Bu kısım biraz da Anadolu’nun bu değişikliklere bakışı ve yaşanan durumların Anadolu insanı tarafından değerlendirilişi.
İkinci kısım ise Sinan’ın yeniden bir yol çizmek ve yeni şeyhini bulmak, hidayete ermek ümidi ile düştüğü yol hikayesi.
Yazarın daha önce okuduğum “Usat” kitabından sonra, beklediğim mükemmel tasvirler, anlatım sadeliği, sadeliğin içinde varılan derinlik kitabı okumak , hep bir sonraki bölüme devam etmek arzusu ile dolduruyor insanı. Kendimi herkesin korku ile bahsettiği çöl geceleri ve güneşinde, harabe halindeki vaha kenarında kurulmuş arap köylerinde ve doğunun”gizemli” olarak bahsedilen rengarenk, binbir kokulu, çok dilli, kapalı çarşılarında-hanlarında-bedestenlerinde hissettim. Develerin tongurdak sesleri arasında , onların peşi sıra gittim. Çöl fırtınalarında yüzümü yakan kum tanelerinde nefes alamaz oldum.
Bir güzel roman. Atatürk inkılaplarına olan o dönemin insanlarının (kitabın ilk bölümü) bakış açılarına katılmayışım dışında tavsiye edeceğim bir roman. Derinlikli ve dupduru…
