Kurtlar Vadisi dizisi ve filmi insanları ne kadar etkiledi, ne yönde etkiledi bilinmez ama bir gerçek var: Sonunu düşünen kahraman olamaz.
Kür Şad sonunu düşünmüş müydü acaba? Yoksa ölmek için mi savaşmıştı? Alparslan sonunu düşünmüş müydü Malazgirt ovasında? Daha geniş ele alırsak ölen Mehmetçiklerimiz Şırnak’a, Hakkari’ye, Tunceli’ye gönüllü giderken sonlarını düşünmüşler miydi?
Biz niye bu kadar çok sonumuzu düşünüyoruz? Bu korku neden? Acaba onların kendilerinden sonraki nesillere güvendiği kadar güvenemiyor muyuz bizden sonraki nesillere?
Evet, güvenemiyoruz. Çünkü gençliği eğitmiyoruz; sadece öğretiyoruz. Dış unsurlar bizim öğrettiğimiz gençleri alıp kendilerine yarayacak şekilde eğitiyor. Satrancı iyi bilenler farkındadır ki oyun vezirle, fille, atla, kaleyle değil piyonlarla kazanılır. Çünkü o piyonlardan birisi ileride vezir olur.
Kür Şad ve Alparslan arkalarından yeni Kür Şadlar, Alparslanlar yetiştiğini bildikleri için ölüme o kadar kolay atıldılar. Artık bizimde geleceğimiz olan gençlerimizle ilgilenme vaktimiz geldi sanırım.
Dizide “sonunu düşünen kahraman olamaz” dediler, desinler. Biz sonunu düşündüğümüz için bunu bile kullanmasını bilemedik. Daha ne replikler vardı filmde. Bu replikler öyle repliklerdi ki, ne taraftan tutulursa o tarafa çekilebilirdi. Biz gençlerle diyalog içinde olsak ve bu repliklerden ders çıkarmalarını sağlasaydık şimdi böyle düşünüyor olmazdık.
Bu forumu okuyanların anladığım kadarıyla yaş ortalaması yaklaşık olarak kırk… Bu insanların da bu yaşlarından sonra çoğunun sonlarını düşündüğüne inanıyorum.
Önemli olan sonunu düşünmeyecek olan yiğitlerimize sahip çıkmamız çünkü onlar birer kahraman olacaklar…
Yazımı H. Nihal ATSIZ’ın bir şiiriyle noktalamak istiyorum…
KAHRAMANLIK
Kahramanlık ne yalnız bir yükseliş demektir, Ne de yıldızlar gibi parlayıp sönmemektir. Ölmezliği düşünmek boşuna bir emektir; Kahramanlık; saldırıp bir daha dönmemektir.
Sızlasa da gönüller düşenlerin yasından Koşar adım gitmeli onların arkasından. Kahramanlık; içerek acı ölüm tasından İleriye atılmak ve sonra dönmemektir.
Yırtıcılar az yaşar… Uzun sürmez doğanlık… Her ışığın ardında gizlidir bir karanlık. Adsız sansız olsa da, en büyük kahramanlık; Göz kırpmadan saldırıp bir daha dönmemektir.
Kahramanlık ne yalnız bir yükseliş demektir, Ne de yıldızlar gibi parlayıp sönmemektir. Bunun için ölüme bir atılış gerekir. Atıldıktan sonra bir daha dönmemektir…
H. Nihal ATSIZ
***
Bu şiiri okuduktan sonra göz kırpmadan ölüme atılacak ne kadar gencimiz var, değil mi? Bence onlara sahip çıkalım…
