Bâbil kuyusu! Derin, esrarlı soluk Ben saçlarından asılmış Hârût. Bir siyah okyanusta çırpınır parmaklarım. Kementler ör sarışın huzmelerden; Parmaklarımı tut!
Okumuş İsm-i Â’zam’ı göğe çekilmiş Zühre. Bâbil serhoşlar güzelliği unutmuş Ve bozulmuş tılsımı Zigguratlann, Ey kalbim, sıcacık, delişmen kalbim. Sen de Zühre’yi unut!
Belki çıkıp geleceğim harâbelerden. Ne sûr dinleyeceğim ne dağ! Gel gör ki fecir vaktinde ümitlerin. Tutar yollarımı katı ve sessiz. Acıdan yontulmuş iki put…
Kim anlatabilir o eski masalları? Yâkut gözlü büyücüleri kim tanır? Otuz asrın otuz kat karanlığında. Bir ben bilirim asma bahçeleri. Bir de çiçekleri emziren bulut
