bazan, ürkek bir şeyler söyleyerek gecenin tüm sesleri perde perde yükselir sarhoşlar sabun köpüğü gibi dağılırlar — İstiklâl caddesinde— yürürüm/serseri serseri çıldırmış sesleri dökülür yağlı-kara sokaklara darbukaların bir üçüncü sınıf meyhanede olduğumu erkek kırması /arabesk sesler savrulunca anlarım sen bu yerlerin adamı değilsin/der o ses bir şeyler kopar içimden gider/gelmez sonra çok yakın bir zamanı hatırlar ağlar ağlar ağlarım kurşun gibi içime akar gözyaşlarını ve uçuşur gözlerimde karanlığın şekilsiz kelebekleri şarkısı çınlar kulaklarımda yalnızlığın mütehayyile bir mekânda eşyalar çırpınır o kurt içime düşer/bir biçim tutsaklığı sebepsiz gelip oturur göğsüme artık ne ellerimde billur kadehlerden kalma pırıltılar ne uzayıp giden kahkahalar danslar boyunca ne de kristal avizelerle donanmış bir yerde erkekçe kurulan hayaller/ağlamalar avutamaz beni bulduğumu hiçbir şeye benzetemem de uzatır/uzatır/uzatırım boşluğa ellerimi bulduğumu hiçbir şeye benzetemem de arar dururum kendimi —içilmiş su gibi yorgun soluğumu— beyhude alırım ellerime bir eşkâl belirir avuçlarımda söylenir kendi kendine “eşkâli belirlenmiş bir siyasî olsaydım, keşke, tanınmaktan korkmasaydım ürperseydim kapı zillerimden ayak seslerinden eşkali belirlenmiş bir siyasî olsaydım keşke elimde üçüncü defa sönmüş bir sigara dudaklarımda vahşi titremeleri içimin gözlerime kan kan oturmuş hatıralarım olsaydı keşke böyle belirsiz, tanımsız olmaktansa beyoğlu sokaklarında veya yok olmaktansa eşkâli belirlenmiş bir siyasî olsaydım keşke…”
Coşkun ÇOKYİĞİT ekim 1982/beyoğlu
KAYNAK: DOĞUŞ Edebiyat, Sayı:29, Mayıs 1985, s.15.
