ANA DİLİ

Bahtiyar VAHABZÂDE

Dil açanda ilk defa “ana” söylerik biz,

“Ana dili” adlanır bizim ilk dersliğimiz.

İlk mahnimiz laylanı anamız öz südiyle

İçirir ruhumuza bu dilde gile-gile.

Bu dil bizim ruhumuz, aşkımız, canımızdır.

Bu dil birbirimizle ahd ü peymânımızdır.

Bu dil tanıtmış bize bu dünyada herşeyi,

Bu dil ecdâdımızın bize goyup gettiği

En gıymetli mirasdır, onu gözlerimiz tek

Goruyup nesillere biz de hediye virek.

Bizim uca dağların sonsuz azamatından,

Yatağına sığmayan çayların hiddetinden

Bu torpağdan, bu yirden

Elin bağrında gopan yanıglı nağmelerden,

Güllerin renglerinden, çiçeklerin iyinden

Mil düzünün, Mogan’ın sonsuz genişliğinden

Ağ saçlı babaların aklından kemâlindan

Düşman üstüne cuman o gır atın nalından

Gopan sesden yarandın.

Sen halgımın aldığı ilk nefesden yarandın.

Ana dilim, şendedir halkın aklı, hikmeti,

Arap oğlu Mecnun’un derdi sende dil açmış,

Üreklerde yol açan Fuzûlî’nin sanatı,

Ey dilim, kudretinle dünyalara yol açmış

Sende menim halgımın kahramanlıkla dolu

Tarihi varaklanır.

Sende nice min illik menim medeniyetim

Şan-şöhretim şahlanır.

Menim adım sanımsan,

Namısım, vicdanımsan,

Milletlere, halglara halgımızın adından

Mahabbet dastanları yaradıldı bu dilde,

Bu dil tanıtmış bize bu dünyada herşeyi,

Bu dil ecdâdımızm bize goyup gettiği

En gıymatli mirasdır

Onu gözlerimiz tek

Goruyup nesillere biz de hediye virek.

Bahtiyar VAHABZÂDE