Kim yüreğinin en içinde hissetmez annesinin bir taneliğini?
Fakat ben yine de, “Benim annem bir tanedir”, diyorum, bütün annelerin içinde, bütün annelerin üstünde…
Yazarmış, şâirmiş… Pek çok kişi tanımış, sevmiş onu. O’na gerçekten hürmet etmişler. “Hocamız, anamızdır.” demiş öğrencileri.
Sanatı, öğretmenliği, insanlığı ile hizmet etmiş memleketine, memleketinin evlâtlarına. Bütün bunlar büyük ve güzel.
Güzel, fakat uzaktır bana.
Bende yaşayan iyi ve ince bir yüzdür; annemin yüzü. Ve çok sıcak ama bir çocuğun yüreğini tutup ısıtacak kadar sıcak ellerdir; annemin elleri.
Gayrisi uzak, gayrisi yok!
Bir de bunca yılın biriktirdiği hâtıralar var: Sıcaklar, soğuklar, mehtap ve fırtına. Hepsinde o iyi yüz ve sıcak ellerin izi. Zor’u kolay eden, soğuğu ısıtan, güzeli “En güzel” yapan.
Anneciğim eğer evlatların sevmeği, insanı, bayrağı, Yaratan’ı sevmeyi öğrendiysem, sen söylediğin içindir.
Eğer evlâtlarında güzel ve doğru varsa: sen verdiğin içindir.
Vermeği, elinde olanı değil yalnız, ruhunu ve canını bunca rahat ve bu kadar sevinerek vermeyi biz yalnız sende gördük.
Biz seccadeden, tesbih şıkırtısından gelen huzuru sende bulduk.
Sende öğrendik.
Merhamet’i, göz yaşlarında. Yardımı, ellerinde. Şiiri yaşantında gördük.
Yıllar önce, bir sabah vakti, Kurtuluş’ta buğulanan kavakları seyrediyorduk, garip bir an, “Kavaklar ne güzel” dedik. Elimi tuttu:
“Bak Işın, kavaklar güzel… Dünya güzel, yaşamak güzel demektir bu. Bunu hiç unutmıyalım olur mu, sıkıldığımız, üzüldüğümüz zaman hatırlatalım birbirimize, kavaklar güzeldi, diyelim… Mutlu olduğumuz zaman da düşünelim kavakları…”
O sabah vakti, erken… Kurtuluşta kavaklar ince uzun, bu dünyadan uzak, bu dünyanın içinde buğulu ve güzeldi!
